Een geanonimiseerd verhaal uit onze praktijk. Truus belt naar Voor Ieder 1. Haar partner is sinds enige tijd opgenomen in een verzorgingshuis vanwege Alzheimer. Aan de ene kant ervaart Truus een opluchting, want hij is nu in goede handen en het was een hele grote zorg thuis geworden. Maar aan de andere kant mist ze hem en weet ze niet goed wat ze nu met haar tijd moet, al bezoekt ze hem een aantal keer per week. Haar kinderen ziet ze zo nu en dan, maar die werken fulltime en zijn druk met hun eigen gezin. Tijdens de intensieve jaren zorgen voor haar man is veel contact met oude vrienden en kennissen verwaterd. Truus weet eigenlijk niet zo goed of ze dat contact weer wil oppakken en hoe ze dat dan het beste aanpakt. Ze voelt zich vaak verdrietig en eenzaam.

Met een van de maatschappelijk werkers brengt Truus in kaart wat voor haar belangrijk is in het leven en hoe ze dat kan gaan creëren voor zichzelf. Dat is een hele uitdaging, want zij heeft eigenlijk altijd naar de behoefte van een ander gekeken. Ook besteden ze tijd en aandacht aan verlieservaringen in het leven en wat dat met een mens doet. Truus besluit dat zij zich aansluit bij een creatieve middag eens in de week in het dorp en ontmoet daar al snel oude bekenden.

Door de gesprekken met de maatschappelijk werker begrijpt ze beter waar haar verdrietige gevoelens vandaan komen en lukt het haar beter dit op zo’n moment een plekje te geven. Langzamerhand vindt ze een nieuwe balans in het leven.